معاونت در جرم و گناه از دیدگاه فقه امامیه و حقوق ایران

معاونت در جرم عبارت است از همکاری و مساعدت با مباشر جرم به نحو تحریک، ترغیب، تطمیع، دسیسه، فریب و نیرنگ، سوءاستفاده از قدرت، تهیه وسایل ارتکاب جرم، ارائه طریق ارتکاب جرم و تسهیل وقوع جرم بدون دخالت معاون در عنصر مادی آن جرم، که این همکاری باید قبل یا مقارن با وقوع اصلی باشد. مجرمانه بودن عمل اصلی، شرط تحقق معاونت است. بدین معنا که رکن قانونی معاونت در جرم آن است که مباشر عمل، عملش مجرمانه باشد تا کار شخص معاونت محسوب شود. در فقه نیز معاونت در جرم، گناه و ستم، خود جرم است که کیفر تعزیر دارد. در اینجا جهت تبیین بهتر موضوع، معاونت در جرم از دیدگاه فقه امامیه و از منظر حقوق کیفری ایران و همچنین رابطه ی آن با شرکت و تسبیب در جرم بررسی می شود تا به مفهومی دقیق از معاونت هم از لحاظ فقهی و هم از لحاظ قانونی رسید تا بتواند جهت رفع هر گونه ابهام و اجرای شفاف حکم فقهی و حقوقی کارساز و مفید باشد. بنابراین میزان کمیت و کیفیت دخالت افراد در ارتکاب بزهی که در قانون جرم انگاری شده، ممکن است با یکدیگر متفاوت باشد.